Mijn derde ei-tempera schilderijtje. Dit keer Jesse, kleinzoon van mijn zus en zwager.
Vanaf een foto geschilderd die eigenlijk te donker was maar toch een poging gewaagd. Het is een mdfpaneeltje van 30×30 en voorbewerkt met witte gesso en daarna met een warme ondergrond. Jesse is hier ongeveer 1,5 jaar. Cadeau gedaan tijdens de logeerpartij van 12 oktober 2018.
Een aantal maanden geleden was er een oproep door het Haags Historisch Museum. In het kader van 200jaar Scheveningen hadden zij het plan een expositie in te richten onder de naam Groeten uit Scheveningen. De bewoners werden opgeroepen om hun Scheveningen foto’s te delen met het Haags Historisch Museum en de curator zou dan foto’s selecteren die geëxposeerd zouden worden.
Ik dook enthousiast in de fotoboeken van mijn ouders. We vonden een paar hele leuke foto’s gemaakt door mijn vader, van mijn moeder met ons op het Scheveningse strand begin jaren 60, van wandelingen in de herfst over het strand met Sandy, onze hond destijds, ergens in de zeventiger jaren. Eentje met de pier op de achtergrond, kaplaarzen aan en de wind in de rug.
Eén voor één dierbare herinneringen.
Ik koos er een paar uit waarvan ik dacht dat die wel de lading dekte en stuurde ze per mail op.
Het duurde even maar toen kwam het bericht, één van de foto’s was geselecteerd!! Glimmend van trots vertelde ik het mijn ouders. Ik vond het qua compositie een mooie foto, mijn moeder met donker haar in een haarband en grote zonnebril, mijn broertje en ik een schattig wit zonnehoedje op. Je ziet mijn moeder mijn handjes van zand ontdoen terwijl zij mijn broertje in haar armen heeft.
Ik vroeg nog of ze het negatief wilden hebben of een bestand met meer pixels, daar kwam geen reactie op.
We werden uitgenodigd voor de officiële opening. Helaas was het op een enorm warme Veteranendag. Het bezoek werd uitgesteld. Tenslotte was de expositie tot begin november, we hadden nog even de tijd.
Vandaag was het zover, we hadden afgesproken voor de deur van het Haags Historisch Museum. Gezamenlijk naar binnen en op zoek naar ONZE foto. De expositie vertelt over de badplaats Scheveningen en laat veel attributen zien, maar ook veel souvenirs uit die tijd, badkleding en schilderijen. Nergens konden we de foto’s vinden die ingestuurd waren, tot we in een zijkamertje een grote gele wand zagen met allemaal fotootjes….. We speurden de wand af en jawel daar was de foto, naast het televisiescherm! Kleiner dan het origineel! Uiteraard hebben we er een foto van gemaakt, ook eentje waar we erbij poseren. Wat een deceptie……. het was een klein stukje wandversiering geworden, we hielden ons staande met de wetenschap dat we toch maar mooi in het Haags Historisch Museum hingen!
Het is donderdagochtend en ik ben druk bezig met een ingewikkeld dossier. De telefoon rinkelt en ik neem op. Een mevrouw meldt zich en vertelt dat zij op zoek is naar het telefoonnummer van de Sociale Verzekeringsbank, dat zij geen computer heeft en dat zij in de Gouden Gids ook het nummer niet kan vinden. Ze geeft aan dat ik vast wel een computer heb en of ik voor haar het nummer kan opzoeken.
Gedurende de eerste 30 sec ben ik even uit het veld geslagen en verbaas mij over haar verzoek. Dan stel ik de vraag hoe ze dan bij ons terecht is gekomen, haar antwoord is nog verbazingwekkender: ze heeft in de Gouden Gids bij verzekeringen gekeken en daar stond het nummer van de Sociale Verzekeringsbank niet en dus heeft ze ons gebeld. Ik vind het nog steeds vreemd want onze bedrijfsnaam begint met een S en niet met een A maar misschien stonden wij op de plek waar zij de Sociale Verzekeringsbank meende te gaan vinden.
Ik krijg een glimlach want het is wel een hele gekke situatie, ik opper nog dat ze, omdat ze wel een telefoon heeft, natuurlijk ook de telefoongids had kunnen bellen. Maar haar gedachtengang ging heel anders, dan moet ze namelijk 1822 bellen en dat kost € 0,90 per minuut met een starttarief van 4,5 cent! En ons bellen is goedkoper want ze heeft een abonnement waarmee ze onbeperkt kan bellen.
Mijn glimlach veranderd in een grijns, wat een gekkigheid is dit. Ik tik ondertussen Sociale Verzekeringsbank in op de computer want ach we zitten in een dienstverlenend beroep en helpen doen we sowieso graag. Eerst lijkt het of er geen telefoonnummer staat maar uiteindelijk na wat doorklikken kom ik bij de telefoonlijst. Om haar het juiste nummer te geven stel ik de vraag waar het dan over gaat en ze legt mij uit dat ze zich afvraagt of een kind dat inwoont bij zijn ouders recht heeft op AOW en hoe dit belastingtechnisch zit want hij is tenslotte 67. Goed, zeg ik, dan geef ik u het telefoonnummer van de afdeling die over AOW gaat. Ze noteert het nummer en ik wens haar veel succes, dat wenst ze mij ook en we hangen op.
Wat een vreemde mensen zijn er toch! Dat haar helpen mij tijd en dus geld kost lijkt niet bij haar op te komen. Dienstverlening is gratis, toch?